Vai pasar hoxe a noite de San Xoán,
señardade do lume,
agoiros de perigo na auga avolta.
Sobre a tona do río non nacen sabugueiros
e ovos, se os atopases,
serían chocos dunha serpe anfibia
reminiscencia inmunda doutro edén
no que naceu a culpa.
¿Onde buscar as noites que non son,
as que non houbo quen tornase a tempo,
todas as que deixamos de vivir
porque pasaron lonxe
aínda levando dentro
o que nunca quixemos
nin sentimos?
O río está tan orfo coma ti
da abenzoada flora
que che mantivo a crenza
dunha resurrección en albas puras
emerxendo das augas perfumadas.
Silva macha, fiuncho,
fieito, espantademos,
codeso, malva, menta,
verbena, herba abelleira,
nébeda, trevo, cálsamo,
romeu e artemisa.
Non podes estoupar
os tróqueles inflados
no rito que te envolve
xogando a vida entre a dixitalina
da divina inconsciencia.
Para atopar a noite de San Xoán
perdida por algures,
vívea en vixilia
mentres non chega o albor.
Daquela inclínate
a mirarte nas augas que atravesas
e agardan a túa imaxe serenada.
E seguirás a verte
como aínda fuches onte.
Sempre a resurrección é procurada
pero tan só se cumpre no desexo.
De “Remontar o río” (2011)
HERBAS DE SAN XOÁN
