A CARLOS CASARES[1]
(Onte para Carlos. Hoxe para Kristina)
… e de ti namoráronse as palabras
e ti correspondiches como amante.
Buscábante
e buscábalas,
espíanse
e espíalas
para recoñecelas plenamente no seu canto de prata.
…e despois nomeáronte arquitecto e ourive
e fúchesnos colgando pérolas de palabras
como se fosen copas con alma de auga,
viño con melodía.
… e despois xa soubemos do teu amor á música
espida de palabras
na dor pola trompeta de Dizzy Gillespie,
nas escaladas brancas do violino
abrindo á luz historias transparentes,
na tráxica obsesión do contrabaixo
herdada das traxedias desde a Hélade.
… e despois camiñamos nas historias que nacían de música e palabra
ata seren silencio
e o silencio cantounos nos ouvidos
coa voz en caldeirón,
e sentimos contigo e coas palabras cóxegas na caluga
e choros no silencio.
… e despois veu o merlo intemporal,
o merlo de San Ero e do Rei Sabio,
traer música lene ó punto cero
da túa eternidade.
Marzo de 2002
FLORES EN ÓLEO ANTIGO
[1] En Carlos Casares. A semente aquecida da palabra, Consello da Cultura Galega, 2003
