No castelo de Doiras, en tempos que xa ninguén acorda que os acorde ninguén, vivía o nobre Froiaz con dous fillos mozos, Aldara e Egas, que tiñan amigos noutros castelos de redonda. No de Doncos, estaba Airas, que os visitaba a miúdo porque quedaba máis cerca e mesmo levaba ás veces a súa irmá Xilvira. E no de Torés tiñan a Ero, co que se vían só nas festas importantes.
Airas e Ero andaban namorados de Aldara, pero ela non acababa de decidir con cal debía casar, pois os dous eran moi feitos. E diso se aconsellaba con seu irmán cando facían cabalgadas que podían chegar ata Degrada ou á Fonte dos Namorados. E tamén cando ían por soutos e prados ás herbas medicinais. Saían case sempre xuntos, aínda que algunhas veces se separaban porque as súas afeccións non eran as mesmas. A Aldara non lle gustaba ir de caza e Airas debecía por traer á cociña unha pita do monte, un atado de perdices e pombos, un xabaril, un porco bravo ou mesmo unha boa lebre. Á doncela, o que lle gustaba era pasear demoradamente ao pé do río que pasaba cerca do castelo e apañar polos prados flores de cada tempo, coma tal anémonas, xanzás e narcisos. Froiaz tiña avisado a ambos fillos de que tivesen coidado, pero maiormente a Aldara a quen lle falaba dos encantos, pois era unha rapaza moi fermosa e perigaba con eles.
Un serán que tiñan asado un porco bravo para a cea non apareceu Aldara á súa hora. Fóronse preguntando quen a vira e chamárona polos recantos do castelo, pero non houbo maneira de atopala. Ao día seguinte, erguéronse co galo para a buscar polos arredores, pois un gardador da porta recordou que a vira por última vez á media tarde, camiño do río, vestida de branco e cun queipiño na man. Xuntáronse os criados mandados por Froiaz e fixeron aquela ruta mirando con moito coidado baixo das árbores, entre os sebeados e no leito do río. Pero non a atoparon nada que llela recordase.
Daquela, Froiaz mandou os servidores máis fieis cos cabalos máis rápidos aos dous castelos amigos para lles comunicar tan triste nova e pedir axuda. E canda eles volveron Airas e Ero acompañados dos mozos máis valentes e capaces de buscar noite e día. En Doiras puxéronse ao servizo de Egas por ver se atopaban a Aldara ou algún rastro dela nos lugares que adoitaban visitar. Pero parecía que a tragara a terra ou que nunca tivese existido tan fermosa rapaza.
Nos tres castelos doeu moito a súa perda e nos arredores plantouse cadansúa nogueira co nome de Aldara gravado na pel. As nogueiras medraron e o tempo foi pasando ata que acabaron resignándose á súa perda. Só no de Doiras se levaba cada mañá un vasiño de leite recén muxido á mesiña da súa habitación, como se aínda existise. Na primavera e no verán, canda o leite, levaban tamén as flores preferidas da docenla.
Cando Froiaz era velliño, unha tarde saíu Egas velar a pita do monte e conseguiu cazar unha. Volvía para a casa cavilando no que lle gustaría a seu pai comer un coxote amañado con mazás, cando se cruzou no seu camiño unha cerva moi branca. Egas non tiña pensado tirarlle, que viña canso, pero ela embelecábaselle nas pernas, como se quixese que el lle apuntase. E ante a insistencia, preparou a escopeta e disparou. A cerva quedou tendida riba da follaxe. Egas non podía levala e, como mostra para ensinarlle a seu pai, cortoulle co coitelo a unlla dunha pata dianteira e meteuna no morral como trofeo.
Ao chegar á casa, foi á habitación de Froiaz para dicirlle o que cazara aquela tarde e preguntarlle se o podería acompañar ao día seguinte para cobraren a cerva enteira. A sorpresa de ambos foi descubrir que, en vez da unlla da cerva, o que había gardado era a man branquísima dunha doncela adornada cun anel de ouro que levaba a letra A con preciosas filigranas. O pai recoñeceuno de contado, pois regalárallo el á súa querida Aldara.
Non agardaron ao día seguinte. Había luar e non sería difícil atopar a cerva onde Egas dicía que a deixara. E pronto atoparon o sitio, mais non a cerva. No chan estaba tendido o corpo dunha muller fermosísima manca dunha man e vestida de branco, cunha rosa de sangue no lugar correspondente a un tiro de cazador ben apuntado. Trouxérona ao castelo e recoñeceron a Aldara que, sen dúbida, fora enganada por algún encanto e só puido recobrar a súa condición de moza cando alguén lle deu a morte.
Froiaz volveu mandar recado aos castelos amigos e deles acudiron ao enterro de Aldara baixo da nogueira, que secou aquel día triste.
Tirar do fío 