Arquivo por meses: Novembro 2016

O GRAMÓFONO

Poblicado o por

moucho

Don Pedro de Meizarán (Don Pedro Cela Cela y Cadórniga, dicía el nas presentacións) foi onda o xastre Abelardo para escoitar un disco no gramófono Víctor, o da imaxe dun Fox Terrier Nipper escoitando. Abelardo púxolle o tango “Se va la lancha” e el, ao acabar, colleu o equipo nun brazado para o levar á casa do Dr. Vilamarín, o home dunha irmá que o tiña acollido.

-Seino manexar, Abelardo –berrou baixando as escaleiras-. Temos un igual en Meizarán.

O xastre foi detrás para recuperalo. Xa no salón de visitas, Dª María quixo disculpar a seu irmán, como tantas veces:

-Vaia, Abelardo. Pedro foino quitar de traballar. Canto o sinto!

-Non se preocupe –mentiu con elegancia-. Neste momento estaba ocioso.

-Claro que, xa que está aquí, agradeceríalle moito que me permitise escoitar algo de música –pediu ela-. Sempre a boto de menos.

-Non faltaría máis, señora. Pero Vdes. teñen un igual en Meizarán, ¿non si?

E D. Pedro adiantouse a responder cun berro que rompeu o recollemento que o apousento requería:

-Non!!!!

ANUNCIAR LOTERÍA

Poblicado o por

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Ante os meus ollos non é doado anunciar lotería e que a chamada inflúa en que vaia adquirir un anaco de hipotética fortuna. Fronte aos xogos de azar debe ser unha das pouquiñas veces que poño a racionalidade por riba do impulso ilusorio. As posibilidades de tocar son tan pequenas que me marabillan as colas para adquirir un décimo do sorteo de Nadal. Se, coa racionalidade da que falo, penso que o diñeiro que leva quen sexa afortunado sae das aportacións que vai facendo cadaquén, moita da xente con poucos recursos que é á que máis tenta o golpe da fortuna, inda me parece máis estraño o balbordo da mañá do 22 de decembro, coas ilusións e, sobre todo, cos desencantos. Así que eses rótulos que hai en bares, cafeterías, tendas de todo tipo, asociacións diversas e outros lugares onde “reparten sorte” non me moven a colaborar nesta recadación. Só o consegue sen propaganda un colectivo moi estimado do que formo parte porque non quero desairar a súa camaradería e, a estas alturas, teño reservada unha participación de 20 euros. E vai ser todo.

Que sexa un xogo promovido polo Estado para alimentar as súas arcas debería obrigar á institución a mirar con lupa as campañas publicitarias que lanza á sociedade e os tipos de mensaxes visibles ou ocultas que pode estar emitindo sobre os diversos colectivos que a constitúen. Se a do ano pasado representaba un acto do boísmo melifluo propio do espírito participativo e fraternal que se lle atribúe á época do sorteo, a deste ano paréceme rechazable. Síntome afectada pola imaxe que se dá dunha pobre muller que non se sabe valedar xa polo seu e coa que hai que ter cariño e comprensión ante os seus despistes. Sendo eu septuaxenaria, dóeme ver a outra muller de certa idade –que se di agora- que está traballando na cociña para que un neto mozo non lle agradeza o almorzo que lle sirve no salón; que non controla ben o tempo e confunde a publicidade co sorteo; que cre que é millonaria e promete á veciñanza que van vivir todos como deuses –ela chámalle ir ao paro para máis desastre- e que propician que permaneza no erro todo o día para facela feliz. Ou iso é o que a axencia de publicidade que a argallou di que quere transmitir a trama, aludindo a que é ficción publicitaria. “Neste caso, a historia reflicte o enorme cariño de tres xeracións dunha familia e toda unha vila á súa mestra Carmina, unha das veciñas máis queridas, para transmitir ese valor de compartir coa que asociamos a Lotería de Nadal”. Pois inda menos mal que foi mestra e que é moi querida cando xa traslé. As Unións de Pensionistas mostraron un gran rechazo a que se presenten así as persoas xubiladas, cada vez máis tendentes a levar unha vellez activa, a seguir participando na sociedade e a adquirir coñecementos aos que non lles foi doado acceder durante a vida laboral. Pero as realmente enfadas deberiamos ser as mulleres pola utilización que a publicidade quere facer primeiro dos nosos corpos e despois das nosas mentes.

Publicado en El Correo Gallego (25-11-16)

 

 

 

Poblicado o por

cravo

8
Serafín da Pereira cando foi quinto non superou a talla mínima e volveu para a casa exento do servizo militar. Primeiro tomouno con aprensión e andou amoucado, pedíndolle alternativamente á Virxe do Cebreiro e á de Tarnas que a xente non se dese conta do seu caso.
Despois foise animando porque lle pareceu que tiña unha característica pouco común que mesmo o podía facer importante. E tanto medrou por dentro con esta idea que empezou a falar de tal feito cos máis próximos a ver que pensaban verbo diso.
Como o comentario que lle facían é que se librara de estar no cuartel pasándoas putas, cavilou en que ser baixo era moita sorte de Deus e pasou a andar moi contento botando gargalladas por menos de nada, inda que non falase abertamente do tema.
Cando chegou a vello, requintou máis aquela pasada fortuna poñéndoa como centro do seu curriculum vitae:
-E cando me mediron para ir ao servizo dixéronme: “Corto excluido sin talla ninguna”..
A xente ríase polo baixo. A el poñíaselle cara de ter sido, por esa razón, o home máis feliz do mundo.

O TRAXE

Poblicado o por

minirrelato

A Gregorio, o xastre de Penamaior, leváronlle unha mociña a que lle ensinase a coller a agulla e o dedal, o que os paisanos chamaban “desarnarse”, a ver se valía para adquirir o oficio. A mociña, ao cabo de dous meses, sabía xa con algún fundamento as primeiras tarefas dunha oficiala.
Aproximábase o San Lourenzo e ela axudou nos dous traxes encargados para a festa. Un pertencía ao mourádego dunha casa boa que a ela lle enchía o ollo e inda máis á familia. Era bo mozo, o traxe quedáralle moi ben caído e, ao saír da misa, as nais chufaban o mourádego e o ben que lle sentaba a vestidura.
Nun dos corriños da conversa estaba a nai da mociña, que dixo con entusiasmo:
-Pois o traxe fíxo xa a miña filla.
Inda ben non soltara a frase, deuse conta de que tiña o xastre a carón mirándoa en fite e viuse obrigada a engadir de inmediato un pequeno detalle:
-Con algo que lle axudou aquí Gregorio.