O camiño do amor ten un retorno
e vén mostrar atrancos que non viras.
Arquivo por meses: Novembro 2017
O OURO REMANSADO
Verás o sol acumulando ouro
para o invertir no río remansado.
A CASA DA AVOA
(Fotografía xentilmente cedida polo lector que a identificou con este poema)
Á casa levantada entre as escumas e os recantos verdes,
toda de mar,
nunca volvía el.
E, ausente,
mandáballe paxaros
polo lombo das tardes de vento sosegado
a deixar rechouchíos
riba da espera,
porque ela estaba alí
debruzada na artesa do silencio
en ceifa sen aromas nin sabores
de estación florecida.
Mais no vello xardín cultivaba roseiras
e bugambilias
porque agardaba sempre pola solemnidade
do canto das sereas
que anuncian amencidas
brancas como pantasmas.
Daquela, cavilaba,
debería subir
e colocar na cama
as sabas espilidas cada noite de Lúa
polas mans das estrelas.
De Álbum de fotos, 1999
AMO DUNHA MULLER
25-XI-2017
Se algún deus alevoso vén predicarche á orella
que para seres grande te debes facer amo
dunha muller, espanta axiña a idea.
Porque tamén ti es carne compartida de nai
que te pariu con dor de gran ferida.
ANTICIPO
Descubrindo que alguén veu liberarnos
de ter que deformar a realidade.
MEU BEN PERDIDO
-Dime linda pontella, xa non tes río?
-Anda riba das nubes, meu ben perdido.
VERSIFICAR CON PEDRA
Versificar con pedra,
vella arte de canteiros.
OUTONO E FOLLA MADURA
Vai o outono no vento
como a folla madura.
SEDAS NO CORAZÓN
O corazón ten sedas misteriosas
tapizando as estancias máis escuras.
XV ANIVERSARIO DA CATÁSTROFE DO “PRESTIGE”
EN ESTATUAS DE SAL
Que demitan os polbos e os percebes,
o arroaz e o golfiño rebozados,
os cormoráns moñudos,
os corvos revestidos con chupa de etiqueta,
as gaivotas de fóra do papel…
Que demitan as xoubas,
os alcriques,
a xarda,
a maragota,
a robaliza,
as ameixas,
os croques,
as navallas…
Que demitan tamén os aparellos
que se rañan ociosos nos alpendres dos mariñeiros e mariscadoras,
as dornas,
as chalanas,
as furgonetas que levaron peixe
en ventres como úteros de mar…
Que demita o salseiro e a ardentía,
as ribeiras de estética lunar,
os bidóns pestilentes,
a rula e o peirao,
as voces roucas dos subhastadores…
Que demitan os ventos e as correntes,
as ondas e as mareas,
a latitude norte,
a lonxitude oeste
e a verdade.
Que os preclaros prebostes volvan a súa cabeza
para ver o milagre de tanta demisión
e queden convertidos, por curiosos,
en estatuas de sal.
Fisterra, 26 de decembro de 2002
En “Negra Sombra”, VV.,Xerais/Espiral Maior, 2003
En “A pie por la Costa da Morte. La Galicia Atlántica”, Josep Maria Espinàs i Massip, Edhasa, 2004
Tirar do fío 