#fotopoemas
#poesiaminima
#haikus
Esperta o castro
para mirar os chantos
e volve ao sono.
O SONO DO CASTRO
Resposta
Arquivo por meses: Marzo 2019
POETAS PALESTINOS
#DiadePalestina
Desde que a voz amiga de Villán
me achegou as palabras
de Darwish, al-Qasim, Tuqan,
Yubrán e Zayyad,
amo as palabras palestinas
que buscan a morada
dos soños libres.
Rotundas e cargadas
dun perfume sutil a estrañas rosas,
coa forza combativa das espadas,
coa amargura que deixan as batallas
perdidas ou gañadas,
amo as palabras palestinas
que creou a xinea milenaria
e agroman dos poetas cando a terra
pide ser libre
e patria.
Ría de Arousa, no outono de 2003
En Intifada/ Ofrenda dos poetas galegos a Palestina, Fundación Araguaney, 2003
PRIMAVERA
UN RAIO ENTRE DOUS ÚTEROS
… se hundió en la noche el niño que quise ser dos veces.
M. H.
A túa vida foi raio entre dous úteros
un raio que encendía conciencias e xazmíns,
unha luz que esporaba ata o galope
o cabalo do tempo que outros agora viven
para chegares cedo e tarde a un novo útero,
o de pedras e reixas,
matriz que impide o sono
para que desde o soño non volvas cara atrás
buscando días prácidos en que atopar labercas,
a risa e mais o choro dos meniños,
co seu sangue inda novo cal xeada,
libre como un barbeito de papoulas,
e a árbore tallada dun corpo de muller.
Moraches o primeiro,
útero e casa propia
agro interior de trigos e de olivas,
salón de espera –terra e poesía-,
carne central de todo canto existe
dunha única saída cara ao mundo,
o niño ao que se acode por azar
que gobernan urxencias amorosas.
Ao segundo chegaches cando ao aire
lle voaron as plumas entre balas
que ocuparon a branda fantasía,
cando as mans se pecharon nos seus puños
e a luz quedou ferida.
Deste útero, Miguel, xa non naciches.
UN RAYO ENTRE DOS ÚTEROS
… se hundió en la noche el niño que quise ser dos veces.
M. H.
Tu vida ha sido un rayo entre dos úteros
un rayo que encendía conciencias y jazmines,
una luz que espoleaba hasta el galope
el caballo del tiempo que otros ahora viven
para llegar temprano y tarde a un nuevo útero,
el de piedras y rejas,
matriz que impide el sueño
para que en el ensueño no camines atrás
buscando días plácidos en que encontrar la alondra,
las risas y los llantos de los niños
con su sangre aún joven como escarcha
y libre cual barbecho de amapolas,
y el árbol torneado de un cuerpo de mujer.
Habitaste el primero,
útero y casa propia,
campo interior de trigo y aceituna,
salón de espera -tierra y poesía-,
carne central de todo lo existente
de una sola salida cara el mundo,
el nido al que se llega en el azar
que manejan urgencias amorosas.
Al segundo llegaste cuando al aire
le volaron las plumas, y las balas
ocuparon la muelle fantasía,
cuando las manos se volvieron puños
y la luz quedó herida.
De este útero, Miguel, ya no naciste.
En “4 del 27. Revista de poesía ZURGAI”, xuño de 2010 (Centenario do nacemento de Miguel Hernández)
NOIVADOS
#fotopoemas
#poesiaminima
#haikus
Vístense engorde
cos seus veos de noiva
rentes á terra.
FORZA PRIMAVERAL
#fotopoemas
#poesiaminima
#haikus
Con forza cósmica
a vida avanza engorde
pero imparable.
VOLTEXAR POLAS SOMBRAS
Natureza fermosa,
a mesma eternamente,
dille ós mortais, de novo ós loucos dille
que eles namais perecen.
R.C.
Que importa se nos figos
ou na flor amarela das cabazas?
Pola rugosa calva dos penedos
levan as lagartixas a pancarta,
esa túa pancarta de silencio.
Todo o silencio é nome
e o teu nome é de vento.
Seméntante as pingotas da campá
cando a noite é máis mesta
ou cando o día é transparente e nidio.
E percórrente os nenos tras dunha bolboreta.
Estás no prado, no xardín, na sombra
e no bico máis lóbrego da terra.
Sei que habitas nas follas
do calendario azul de cada día.
Fíxose río o corpo que foi curvo.
Fíxose trono a voz que odiou aldraxes.
Fíxose mar a inmensidade interna.
Podes vir leve pola luz do día
con alas transparentes,
voltexar polas sombras como un canto ferido,
estremecer as follas como un paxaro morto,
e chegarnos ás bocas
sabendo ó mel das uces e ás cereixas…
Sempre como unha prímula que loce
no esquío van dunha recén casada,
agrándaste na noite como o canto dun grilo
e mollas como a auga.
Do poemario Rosalía do espello, Fundación Rosalía de Castro, 1985
HARMONÍA PRIMAVERAL
#fotopoemas
#poesiaminima
#haikus
É primavera.
Calquera flor fai ramo
con harmonía.
EVOCACIÓN DA NEVE
#fotopoemas
#poesiaminima
#haikus
A primavera
fai lembranza da neve
no albor dun lirio.
Tirar do fío 