Tras do fume rural que sobe ós ceos
como maitines albos
viñeron os pestifles desacordos do vento
e o azul perdeu as aguias
antes de se virar a un gris perlado
que se esluíu nos cortinóns da brétema.
Veu despois a quietude dos espacios
e púxose nas árbores como un anel
antes de que caese a tarde polo seu peso
cal pano de grosgrain,
espiñándose nas beiras dos acrivros
e sentindo no útero do tempo
dores de parto.
A rosa das montañas foi oración
chamando polo manto das folerpas
que ulen a infancia e a adolescencia,
e, albo ramo de noiva,
incita á voda do silencio
coa paisaxe
recuperando a estampa
que criamos perdida para sempre.
“Álbum de fotos”, 1999.
