O QUE XA NON ESTÁ

#Fotopoemas

Por esas escaleiras sobe e baixa xente. Deses andeis de armario, saen sabas brancas que olen a marmelo. Dos cuartos poligonais manan conversas, xogos, alegrías, tristezas, pensamentos, amores, desamores, esperas… O aire confinado no propio aire ole a guiso de domingo. Todo está gardado nesa memoria universal que non esquece. Porque nada pasa no mundo como se non pasase.

DÍA MUNDIAL DA POESÍA E DAS ÁRBORES

ÁRBORE IRMÁ

Eras antecesora, soubéchelo e erguícheste

deixando asegurados os pés baixo da terra,

endurecendo a pel para afrontar os baques

e abrindo os brazos á fraternidade.

Nada sería igual se ti non foses,

árbore irmá.

Perdería a paisaxe toda esa cabeleira de frescura

na que aniñan paxaros, medran froitos

que puideron saír do paraíso

denantes de perdérmolo,

porque xa fuches dádiva no Edén

como o gran agasallo.

En ti aprende a chuvia

a amainarse no chan formando veas

que distribúen sangue de mantenza.

Por ti pode a paisaxe

calmar o ardor do sol e tender liñas

harmoniosas no espazo da beleza

vizosa, osixenada…

Quen ouse rabenarte será un fraticida

Tamén será un Nerón que plante lume á túa arquitectura.

Que quen pretenda  ouro

da túa destrución deixando erma

a terra que arriqueces

reciba o cruel castigo de non mirarte máis

nin terte cerca.