TEATRO DA RÚA: NA BOTICA

 

Unha botica de vila.
Dúas fileiras de clientes ante dúas pantallas de ordenador mostrando as ordes de emisión de receitas.
Nunha das filas chega a quenda da muller vella que está diante de min.

BOTICARIO: Bos días!
ELA (entregándolle a tarxeta): Bos días! Míreme, se fai o favor, cantas me quedan.
O BOTICARIO: Pois quédanlle tres. (Cita o nome dos medicamentos, todos descoñecidos para min).
ELA: Pois levareinos logo.
O BOTICARIO (cun ton menor e tristeiro): Pero dous non lle entran na Seguridade Social. ¿Lévaos tamén?
ELA: ¡Ai, non! Eses non, que non podo pagalos. Déame o outro, a ver se abonda. Malo será.

O boticario obedece movendo as cellas e a boca con xesto contrariado.
A señora sae coa cabeciña gacha apoiada no seu caxado.
Chego á miña quenda.
Teño que respirar fondo antes de falar.
O boticario tamén o fai.

TEATRO DA RÚA I

EN ESCENA:

Igrexa barroca da escola de Casas Novoa.

Machóns graníticos dunha parra do aire adosada a unha casa.

Fonte con lavadoiro onde amolecen vimios…

Todo arredor dunha praciña pola que pasea a fotógrafa coa cámara na man, prendada de tanta fermosura. Ábrese a porta da casa e sae un home idoso.

ELA (dirixíndose a el, con cortesía).- ¡Bos días, señor!

EL.- ¿Por que retratas estas cousas vellas?

ELA (apoñéndolle, agarimosamente).- Non lles chame vellas, señor. Son preciosas.

EL (mostrando abertamente as malas pulgas).- ¿E tes permiso para andar retratanto todo isto vello que buscas?

ELA (sorprendida polo xiro da conversa).- Estou nunha praza pública, señor. Non estou entrando en ningún lugar privado…

EL (a cadora máis cabreado).- ¿Onde tes o permiso? ¿Eh? ¿Onde está o permiso?

ELA ( nun ton xa axeitado ás malas pulgas).- Teño permiso, señor. Claro que o teño.

EL (retirándose para dentro, medio amedrentado).- ¡Ela ten permiso para todo! ¡Ela ten permiso para todo!

CAE O SOL A CACHÓN RIBA DA TORRE

FONTE-LAVADOIRO DE RAÑÓ